Δρ. ΧΑΡΗΣ Τ. ΠΟΛΙΤΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΣΕ Α.Π., Σ.τ.Ε., Δρ. ΙΑΤΡΙΚΗΣ Ε.Κ.Π.Α.
ΑΝ ΚΑΘ. ΔΙΑΧ. ΔΗΜ. ΥΓΕΙΑΣ BRITTNAU
ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ 15, 15451 ΨΥΧΙΚΟ, ΑΘΗΝΑ
Αθήνα, 6.10.2010
ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ
Ο Ιατρικός Σύλλογος Λάρισας αναφέρει τα παρακάτω: «Σας παρακαλούμε να μας απαντήσετε στο παρακάτω ερώτημα, «αν μπορούν γιατροί μέλη άλλων Ιατρικών Συλλόγων να εργαστούν σε Ιδιωτικές Κλινικές της περιφέρειας του Ιατρικού Συλλόγου Λάρισας, σε περιπτώσεις φυσικά που δεν υπάρχουν γιατροί της αντίστοιχης ειδικότητας στον Νομό ή και αν υπάρχουν δεν εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη θέση και η πρόσληψή τους κρίνεται αναγκαία για την αδειοδότηση της κλινικής βάσει του ΠΔ 517/1991.
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων και παρακαλούμε για την άμεση απάντησή σας».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Με βάση την ανωτέρω νομοθεσία, συνάγονται τα εξής: οι γιατροί, εν γένει, είτε κλινικών τμημάτων είτε εργαστηρίων ιδιωτικών κλινικών, πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι στον Ιατρικό Σύλλογο της περιφέρειας της κλινικής στην οποία ορίζονται υπεύθυνοι (άρθρο 28 παρ. 3 Π.Δ. 247/1991). Κατ εξαίρεση, ορίζεται ότι με απόφαση του οικείου Νομάρχη, μετά γνώμη του οικείου Ιατρικού Συλλόγου, είναι δυνατόν να ορισθεί υπεύθυνος και γιατρός που είναι εγγεγραμμένος σε άλλο Ιατρικό Σύλλογο (άρθρο 28 παρ. γ εδ. 2 Π.Δ. 247/1991).
Προϋποθέσεις, επομένως, που τίθενται είναι οι εξής:
α) Γνώμη του οικείου Ιατρικού Συλλόγου. Η γνώμη αυτή, εφόσον στο νομοθετικό κείμενο δεν αναφέρεται η λέξη «σύμφωνη», έχει, καταρχάς, γνωμοδοτικό-εισηγητικό χαρακτήρα και έτσι δεν δεσμεύει την απόφαση του Νομάρχη, ο οποίος εκδίδει και τη σχετική ατομική διοικητική πράξη. Η απόφαση του Ιατρικού Συλλόγου, είτε θετική είτε αρνητική ως προς την αίτηση, θα πρέπει να είναι πλήρως αιτιολογημένη, βάσει των αρχών της χρηστής διοίκησης, της αρχής της αμεροληψίας των διοικητικών οργάνων [βλ. άρθρα 7, 13, 14, 15 Ν. 2690/1999, Κώδικας Διοικητικής Διαδικασίας (ΚΔΔ)].
Η απόφαση λαμβάνεται κατά πλειοψηφία, ενώ καταχωρούνται στα πρακτικά και οι γνώμες των μελών που μειοψήφησαν (άρθρο 15 ΚΔΔ).
Στην πράξη είθισται γιατροί που ασκούν την ιατρική σε άλλους νομούς να επιθυμούν να εργαστούν και σε ιδιωτικές κλινικές που ανήκουν στην περιφέρεια άλλων Ιατρικών Συλλόγων με διάφορες δικαιολογίες που, τις περισσότερες φορές, όπως δείχνει η εμπειρία, εξυπηρετούν προσωπικά συμφέροντα των αιτούντων, τα οποία, αρκετές φορές, προσκρούουν στα έννομα συμφέροντα των γιατρών της περιοχής του Ιατρικού Συλλόγου όπου ανήκει η κλινική.
Η απόσταση ενός γιατρού από το χώρο όπου κατοικεί και προσφέρει τις υπηρεσίες του μέχρι την ιδιωτική κλινική μπορεί να είναι καθοριστική, λ.χ. να θέσει σε διακινδύνευση τη ζωή, υγεία ή σωματική ακεραιότητα ασθενών, λ.χ. γιατρού χειρουργικής ειδικότητας στον ασθενή του οποίου παρουσιάζεται επιπλοκή, ενώ ο ίδιος έχει επιστρέψει στο χώρο εργασίας σε άλλο νομό. Πολλές φορές ο εφημερεύων γιατρός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το έκτακτο περιστατικό που δεν έχει χειρουργήσει ο ίδιος και μία αιτία μπορεί να είναι ότι δεν γνωρίζει τον τρόπο χειρουργικής προσπέλασης, τοποθέτησης ήλων κλπ.
Ο Ιατρικός Σύλλογος, από τη μία πλευρά, έχει να προασπίσει τα έννομα συμφέροντα των γιατρών της περιφέρειάς του, αλλά και να κρίνει με κριτήρια που διασφαλίζουν κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη δημόσια υγεία, και, από την άλλη, την πίεση των ιδιωτικών κλινικών και των γιατρών από άλλους νομούς, οι οποίοι αρνούνται να μετεγγραφούν στον Ιατρικό Σύλλογο όπου ανήκει η ιδιωτική κλινική, εγκαταλείποντας έτσι την προσωπική τους πελατεία (πρβλ. άρθρα 14, 15 Α.Ν. 1565/1939, άρθρο 6 Ν. 3418/2005).
Μόνο αν συντρέχουν σοβαροί και πραγματικοί λόγοι θα πρέπει ο Ιατρικός Σύλλογος να λαμβάνει απόφαση για αιτήματα των γιατρών εγγεγραμμένων σε άλλους Ιατρικούς Συλλόγους και των ιδιωτικών κλινικών με τα ανωτέρω κριτήρια.
Η απόφαση αυτή, η οποία είναι εισηγητική προς το Νομάρχη, θα πρέπει να είναι πλήρως αιτιολογημένη, κατά τα ανωτέρω (βλ. και ΣτΕ 2314/1982).
β) Απόφαση του Νομάρχη στην περιφέρεια του οποίου ανήκει η ιδιωτική κλινική. Προαπαιτούμενο της απόφασης του Νομάρχη είναι η απόφαση-εισήγηση του οικείου Ιατρικού Συλλόγου. Αυτή πρέπει να δεχθούμε ότι δεν είναι ούτε πρόταση διοτι υποβάλλεται με πρωτοβουλία του γνωμοδοτικού οργάνου-, ούτε σύμφωνη γνώμη, η οποία αποτελεί, αν μεν είναι αρνητική σύμφωνη γνώμη εκτελεστή διοικητική πράξη που εμποδίζει το αρμόδιο όργανο να εκδώσει θετική πράξη ή το υποχρεώνει σε έκδοση αρνητικής πράξης, αν δε είναι απλή και θετική σύμφωνη γνωμοδότηση προπαρασκευαστική πράξη σε σχέση με εκείνη του αποφασίζοντος οργάνου (βλ. Σπηλιωτόπουλου,
Εγχ. Διοικ. Δικαίου, 12η έκδ., 2007, αρ. 136). Στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με απλή γνωμοδότηση ή γνώμη που υποχρεωτικά διατυπώνεται ύστερα από ερώτημα του οργάνου που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα (άρθρο 20 ΚΔΔ). Στην πράξη αν ερωτήσει γιατρός ή ιδιωτική κλινική απευθείας το Νομάρχη, όργανο που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα για αυτό, ο νομάρχης θα παραπέμψει την υπόθεση προς τον οικείο Ιατρικό Σύλλογο, προκειμένου εκείνος να εκφράσει απλή γνώμη θα λέγαμε απόφαση του Ιατρικού Συλλόγου με γνωμοδοτικό χαρακτήρα για το Νομάρχη. Αν απευθυνθεί το αίτημα προς τον Ιατρικό Σύλλογο, ο Ιατρικός Σύλλογος θα αποφανθεί και θα παραπέμψει στη συνέχεια το ζήτημα το όργανο που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα, το Νομάρχη.
Εγχ. Διοικ. Δικαίου, 12η έκδ., 2007, αρ. 136). Στην περίπτωση αυτή έχουμε να κάνουμε με απλή γνωμοδότηση ή γνώμη που υποχρεωτικά διατυπώνεται ύστερα από ερώτημα του οργάνου που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα (άρθρο 20 ΚΔΔ). Στην πράξη αν ερωτήσει γιατρός ή ιδιωτική κλινική απευθείας το Νομάρχη, όργανο που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα για αυτό, ο νομάρχης θα παραπέμψει την υπόθεση προς τον οικείο Ιατρικό Σύλλογο, προκειμένου εκείνος να εκφράσει απλή γνώμη θα λέγαμε απόφαση του Ιατρικού Συλλόγου με γνωμοδοτικό χαρακτήρα για το Νομάρχη. Αν απευθυνθεί το αίτημα προς τον Ιατρικό Σύλλογο, ο Ιατρικός Σύλλογος θα αποφανθεί και θα παραπέμψει στη συνέχεια το ζήτημα το όργανο που έχει την αποφασιστική αρμοδιότητα, το Νομάρχη.
Τη γνώμη αυτή του Ιατρικού Συλλόγου ο Νομάρχης έχει τη διακριτική ευχέρεια είτε να κάνει δεκτή είτε να πλήρως και ειδικώς αιτιολογημένη (βλ. Σπηλιωτόπουλο, ό.π., σ. 135, Β. Καράκωστας/Σ. Παυλάκη, ΕρμΚΔΔ, 2009, υπό άρθρο 20, σ. 510, Σ. Τάχου, ΕρμΚΔΔ, άρθρο 20, Γ έκδ., 2006, του ιδίου, Απόκλιση από τη «γνώμη», ΔιΔικ 2002, 553, ΣτΕ 1926/1989, 1704/1981 2498/1980 κλπ.) το λόγο για τον οποίο απέρριψε την απόφαση-γνωμοδότηση του Ιατρικού Συλλόγου. Έχει δικαίωμα ο Νομάρχης να αναπέμψει την υπόθεση προς τον Ιατρικό Σύλλογο για νέα έρευνα (ΣτΕ 975/1996) με αιτιολογημένη πράξη του που αναφέρει και τις πλημμέλειες που παρατηρήθηκαν στη γνωμοδότηση (ΣτΕ 1140/1965).
Όπως προαναφέρθηκε, η απόφαση αυτή του Νομάρχη είναι ατομική διοικητική πράξη, η οποία μπορεί να προσβληθεί ενώπιον των αρμόδιων διοικητικών δικαστηρίων.
